Wydawca treści
Biegi na orientację
Lubisz biegać, ale znudziło ci się bicie rekordów prędkości? Spróbuj czegoś nowego. W biegach na orientacje równie ważna co sprawne nogi i płuca jest głowa.
O co chodzi w biegu na orientację? O jak najszybsze przebycie określonej trasy wyznaczonej punktami kontrolnymi. Którędy zawodnik pokona dystans pomiędzy kolejnymi punktami, zależy tylko od niego: jego sprawności poruszania się w terenie, zmysłu orientacji i strategii. Do pomocy ma - coraz bardziej zapomniane w dzisiejszych czasach nawigacji satelitarnych - mapę i kompas. Żeby ukończyć zawody, musi zaliczyć wszystkie punkty w odpowiedniej kolejności. Swoją obecność w tych miejscach potwierdza na karcie startowej lub, coraz częściej, na specjalnym chipie.
Historia z armią w tle
Biegi na orientację wywodzą się ze Skandynawii. Pierwsze zawody zorganizowano jeszcze w XIX w. w Norwegii. Początkowo dyscyplina cieszyła się niewielkim zainteresowaniem i startowali w niej głównie wojskowi. Dla cywilów, w czasach gdy sport nie był tak popularny, jak dziś, pokonanie dwudziestokilometrowych tras było zbyt wielkim wyzwaniem. Dopiero kiedy skrócono dystans orienteering stał się popularniejszy wśród amatorów. W latach trzydziestych XX w. rozegrano pierwsze zawody międzynarodowe, a po drugiej wojnie światowej biegi na orientację zaczęto uprawiać poza Skandynawią, w 1961 r. powstała Międzynarodowa Federacja Sportów na Orientację, a pięć lat później odbyły się pierwsze mistrzostwa świata.
Dziś ten sport wciąż najpopularniejszy jest w Europie. Nieco mniejszym zainteresowaniem cieszy się w Ameryce Północnej, Wschodniej Azji i Australii.
Chociaż jest dyscypliną olimpijską, nigdy nie znalazł się w programie igrzysk. I pewnie długo nie znajdzie. Biegów na orientację w zasadzie nie sposób pokazać w telewizji ze względu na zbyt rozległy teren rozgrywania zawodów. Z tego samego powodu oraz tego, że biegi zazwyczaj organizowane są w lesie, trudno oczekiwać tłumu kibiców. Pomimo tej niemedialności, popularność orienteeringu rośnie, a na największych zawodach startuje nawet 25 tys. biegaczy. To liczba porównywalna z frekwencją na największych maratonach na świecie.
O co w tym chodzi?
W biegu na orientację bardzo ważna jest mapa, ale nieco inna od tych używanych podczas leśnych wędrówek. Podstawowa różnica polega na tym, że lasy oznaczone są na niej różnymi odcieniami zieleni. Im ciemniejszy kolor, tym gęstszy las, a więc poruszanie się w nim trudniejsze. Takie oznaczenia pomagają zdecydować czy lepszym rozwiązaniem będzie bieg najkrótszą trasą przez gęstwinę, czy lepiej trochę nadłożyć drogi i pokonać trasę przez rzadsze zarośla.
Reszta oznaczeń przypomina te powszechnie używane. Niebieskie elementy to obiekty wodne: rzeki, strumienie, jeziora, bagna czy studnie. Brązowe poziomnice obrazują ukształtowanie terenu: góry, pagórki, muldy, jary itp. Czarne znaczki pokazują charakterystyczne obiekty, np. głazy, myśliwskie ambony czy np. jaskinie.
Skala map używanych w orienteeringu jest dużo mniejsza niż turystycznych, zwykle 1:15000 lub 1:10000 (1 cm na mapie odpowiada 150 lub 100 metrom w terenie), a w wypadku biegów sprinterskich - nawet mniej niż 1:5000. Oczywiście nie obejdzie się tez bez kompasu. To dzięki niemu można ustawić mapę względem północy, a także przemieszczać się pomiędzy punktami kontrolnymi na azymut.
Punkty kontrolne podczas biegu na orientację oznaczone są tzw. lampionami. To biało-pomarańczowy lub biało-czerwony znacznik w kształcie sześcianu. Każdy z punktów ma swój kod.
wyposażony jest też w perforator, za pomocą którego uczestnik oznacza kartę startową lub, coraz częściej, elektryczny czujnik, który rejestruje chip zawodnika.
Naturalnie w lesie
Najpopularniejszym biegiem na orientację jest bieg klasyczny (nazywany też długim). W równym stopniu sprawdza on techniki orientacji, co sprawność i wytrzymałość zawodnika. Pokonanie trasy zajmuje zwycięzcom około 75-90 minut. Biegi średniodystansowe nastawione są przede wszystkim na dobrą nawigację. Najlepsi kończą je mniej więcej w pół godziny. W biegu sztafetowym wygrywa ta - najczęściej trzyosobowa - drużyna, której zawodnicy po kolei zaliczą jak najszybciej i bezbłędnie swoje trasy. Organizuje się także biegi sprinterskie, nocne, długodystansowe czy punktowe, w których trzeba w określonym czasie zaliczyć jak najwięcej punktów kontrolnych.
Naturalnym terenem do uprawiania biegów na orientację są lasy. Dlatego też Lasy Państwowe postanowiły przyjść z pomocą miłośnikom tej dyscypliny. W 2011 r. Ogólnopolski Komitet Organizacyjny Biegu na Orientację Leśników przedstawił koncepcję Zielonego Punktu Kontrolnego. Chodzi o zainstalowanie w lasach lub parkach stałych punktów kontrolnych, które umożliwiłyby bieg w dowolnym czasie. Takie standaryzowane punkty mają logo właściciela, zarządcy terenu lub sponsora, plakietki z symbolem orienteeringu, kasownik (perforator) kart kontrolnych oraz kod kreskowy umożliwiający elektroniczne potwierdzenie obecności zawodnika. Do tego zarządcy terenu przygotowują znormalizowane mapy do orienteeringu, które uczestnicy biegu będą np. mogli ściągnąć z internetu.
Do tej pory powstało ponad czterdzieści projektów Zielonych Punktów Kontrolnych w Lasach Państwowych. Są takie na terenie nadleśnictw: Krynki, Bytów, Przedborów, Olsztynek, Wieruszów, Maskulińskie, Spychowo, Brynek, Gdańsk, Mielec, Strzebielino, Hajnówka, Lipka, Woziwoda, Miękinia, Elbląg, Dojlidy, Solec Kujawski, Supraśl, Krasnystaw i Augustów. Ich wykaz można znaleźć na stronie www.zielonypunktkontrolny.pl.
Najnowsze aktualności
Polecane artykuły
Obiekty Edukacyjne
Obiekty Edukacyjne
Symboliczna brama - wejście na ścieżkę przyrodniczo-leśną Rejna-Balczewo
Ścieżka prowadzi nieopodal paśnika
Uczestnicy zajęć edukacyjnych na ścieżce
Ścieżka przyrodniczo–leśna Rejna-Balczewo oraz Zielona Klasa
Ścieżka dydaktyczna przebiega przez teren kompleksu leśnego Rejna-Balczewo - nazwa ta, pochodzi od leśnictw zlokalizowanych wewnątrz kompleksu leśnego. W miejscu gdzie rozpoczyna się ściezka edukacyjna, umiejscowiona jest Zielona Klasa, która jest miejscem przeprowadzania zajęć edukacyjnych dla dzieci, młodzieży i dorosłych.
Ścieżka powstała w 2005 roku, na trasie pieszej o długości 2,9 km znajdują się tablice dydaktyczne o tematyce leśnej. Na każdym etapie wędrówki zwiedzający mają możliwość zapoznania się z lasem, jego budową i mieszkańcami. Na ścieżce poznamy procesy, które zachodzą w ekosystemie leśnym w różnych porach roku oraz uświadomimy sobie co daje nam las. Ścieżka położona jest niedaleko Inowrocławia i jest świetną propozycją na popołudniowe spacery. Lasy mieszane tworzą tutaj doskonałe miejsce wypoczynku i rekreacji, z którego chętnie korzystają nie tylko okoliczni mieszkańcy, a także przyjezdni turyści.
Kompleks leśny Rejna-Balczewo to las położony najbliżej miasta Inowrocławia. Z racji usytuowania, na tym terenie często można spotkac osoby korzystające z leśnego wypoczynku. Zwiedzając ścieżkę można zaobserwować wiele różnych gatunków roślin i zwierząt. Elementy infrastruktury umiejscowione na ścieżce pozwalają odpoczać strudzonym wędrowcom.
Zielona klasa przy leśniczówce Balczewo jest miejscem przeprowadzania zajęć edukacyjnych zarówno dla dzieci, młodzieży, jak i dorosłych. Przygotowane jest tu specjalne miejsce do rozpalania ognisk, Ogniska cieszą się spora popularnością, szczególnie w okresie jesiennym - gdy to, po ciekawym leśnym spacerze, wyedukowani wędrowcy moga przyrządzić sobie ciepły posiłek.
Ścieżka przyrodniczo–historyczna w leśnictwach Dąbki i Podlesie oraz Zielona Klasa Podlesie
Ścieżka przyrodniczo-historyczna przebiegająca przez obszary leśnictw Podlesie i Dąbki, założona została w 2013 roku. Trasa ścieżki wiedzie przez około 3km terenów leśnych, na trasie można dowiedzieć się wielu ciekawych rzeczy na tablicach - przystankach tematycznych. Spacer można rozpocząć od Obelisku zlokalizowanego nieopodal miejscowości Dąblin, znajduje się on przy drodze gminnej Gniewkowo-Cierpice. Obelisk jest miejscem upamiętnienia ofiar zbrodni hitlerowskich dokonywanych w latach 1939-1943 na okolicznej ludności. Miejscem zakończenia przebiegu ściezki jest leśniczówka Podlesie, która w w okresie przedwojennym była miejscem zamieszkania i pracy, leśniczego Marcjana Zywerta. Leśnik ten został brutalnie zamordowany na skutek działań hitlerowców 23 października 1939 roku, w tak zwaną Inowrocławską Krwawą Noc.
W bezpośrednim sąsiedztwie leśniczówki znajduje się Zielona Klasa z miejscem na ognisko, która jest miejscem odpoczynku po spacerach edukacyjnych przeprowadzanych po wspomnianej ścieżce, a także miejscem przeprowadzania zajęć oraz pogadanek.
Ścieżki edukacyjne są idealnym miejscem na spędzenie czasu wolnego na świeżym powietrzu wśród pięknej, leśnej przyrody.
Do zwiedzania ścieżek zapraszamy zarówno dorosłych jak i dzieci.
Izba edukacji leśnej
Izba zlokalizowana jest w zespole budynków w siedzibie Nadleśnictwa Gniewkowo, przy ul. Dworcowej 10, w Gniewkowie.
Dysponuje ona 40 miejscami dla uczestników lekcji, pogadanek. Dysponujemy możliwością dokonywania pokazów multimedialnych w formie prezentacji lub filmów. Do dyspozycji mamy szeroką gamę różnych elementów wyposażenia leśnika, oraz eksponatów ukazujących ciekawe elementy leśnej przyrody.
