Jesienne pejzaże pełne są złotych i pomarańczowych liści. W takim właśnie otoczeniu mamy szanse spotkać te kolczaste ssaki.

Wbrew utartym przekonaniom ulubionym przysmakiem jeży nie są jabłka. Najchętniej szukają pożywienia wieczorem, z miękkiej i mokrej gleby wyjadają dżdżownice, owady i ślimaki, choć gdy ich brak zadowolą się małymi gryzoniami czy jajami ptaków. 

Podczas nocnych wędrówek w poszukiwaniu pokarmu potrafią przejść nawet 2 km. Wszytko po to, aby przed zblizajaca się zimą zgromadzić odpwoiednie zapasy potrzebne do przetrwania.

Jak już pewnie się domyślacie, jeże zapadają w sen zimowy. W czasie hibernacji ich tętno znacząco spowalnia - nawet do 20 uderzeń serca na minutę. Podczas gdy w okresie aktywności serce jeża bije ponad dwa razy szybciej niż serce człowieka! 

Dopiero na wiosnę życie jeży zmienia się nie do poznania. Porzucają wtedy życie samotnika i łączą się w pary przygotowując się do godów. Zaraz po narodzinach malutkie jeże zrzucają błonę, która pokrywała miękkie jeszcze igły. Nowo narodzony jeż ma około 100 kolców, wraz z rozwojem ma ich coraz więcej, nawet do siedmiu tysięcy.

Jak każdy żyjący w ekosystemie organizm, jeże mają naturalnych wrogów. Są nimi przede wszystkim drapieżniki mieszkające w norach - borsuki, lisy. Jednak niebezpieczeństwo dla jeży stanowią także wyśmienici nocni drapieżcy - sowy. Kolce jeża, czyli tak na prawdę przekształcone włosy, to dla nich jedyna obrona. Dzięki silnym mięśniom jeże zwijają się w kulkę, chowając nos, łapki i brzuszek pod nastroszoną tarczą igieł.

Watro pamiętać, że oba nasze rodzime gatunki, jeż zachodnii i jeż wschodni, znajdują się pod ochroną. Te małe istoty szukają teraz schronienia na zimę. W naszych ogrodach możemy stworzyć im przyjazne warunki - zostawić dla nich stertę liści przykrytą gałęziami, które zabezpieczą je od wywiewania.  Być może dzięki temu poznamy, dokąd tuptają jeże po zimowej drzemce.